ÇAĞIN İÇ KANAMALARI

Amansız bir karakışta gelen bahar oldun. Tüm güzergâhların kapanmaya yüz tuttuğu bir hengâmede yol oldun geliverdin. Fırtınaların boğmaya yeltendiği en nazik süreçte sen bir nefes oluverip geldin. Minettarım....   Sen geldiğinde ben yaralıydım, hastaydım, derbederdim. Kalbimin büyük bir kısmı işlevini yitirmişti. Bana el uzattın, gönül sundun; tedavi etmeye yeltendin. Gayret sarf ettin ama olmadı. Olamazdı da. Yolculukta sen de büyük badirelerden geçmiştin; vardığında sen de yaralıydın. Önce beni tedavi etmeyi, sonra da beni yarana merhem etmeyi niyaz ettin...   İçimden beni iyileştirme çabalarına karşı şükran hissi gizli gizli barındırdıysam da yüksek ateşin etkisiyle sayıklayıp durdum. Ne dediğimi idrak edecek durumda değildim. Seni incitecek kelamım olmuş olması muhtemeldir lakin bunu algılayıp muhafaza edebilecek durumda değildim. Ne zaman toparlayacak oldum bir başka sancı sarstı geçti. Kastımı aşan bir tepkim olmuşsa hastalığımdandır bilesin...   ...

Ey çaresizliğime şahit gecenin sessizliği! Gücendik birbirimize, ayrıldık. Kırılan benim ama yine de yaşattığı güzelliklerin hatırına tüm suçu üzerime alıyorum. Merhamet dileyen gözlerim şaşı kaldı, yüreğim yangın ve bedenim vurgun yedi. Olmadı, olamazdı da. Bende bu hastalıklı beyin varken uzun ömürlü bir birliktelik olamazdı zaten. Bir roman yazmadık onunla biz. Nefesim hüzünlü bir hikâyeye kudret getirebildi.   Söylemek istediklerimi söyleyemedim, çok acelesi vardı duyuramadım ardı sıra genzime takılanları. O da gitti diğerleri gibi boğazıma zamanı dolayarak. Rastlarsan ona bilsin ki; Nazarındaki sitem yüklü mananın farkındaydım. Gözlerindeki ışığa kayıtsız kaldığımın ezikliği içindeydim. Çok şeyler yapamamanın dayanılmaz sızısı oluştu yüreğimde. ve ona de ki; O gelene kadar ben çok eksildim… Haddimi aşan güzergâhlarda seyreylemişim, çok sonra fark ettim. Kırıldım; parçalarım duraklarda düştü kaldı. Almaya yeltendiysem de o hengâmelere kurban gittiler. Bira...